Gisteren vroeg de slager nog, of ik ook een plakje lustte. En de tandarts liet me grabbelen in zijn ton met speelgoed, omdat ik weer zo braaf had stilgezeten. Nou vooruit, misschien was het eergisteren. Maar het voelt heel dichtbij. Helaas is mijn illusie van een nauwelijks voltooide jeugd de laatste maanden een aantal keer wreed verstoord. Door een vrouw. Ook dat nog. Of eigenlijk: een meisje.

Een paar maanden geleden vroeg een studente mij in de trein of ze haar gammele fiets wel tegen mijn racefiets mocht aanschurken. “Vindt u het goed…”, dus ik omkijken. Niemand. Shit. En vandaag, in de sportschool. Een meisje van amper vijf jaar jonger. Nou ja, misschien krap aan acht jaar jonger. “Bent u lang bezig met dit toestel?” Zucht.

De pest is, ik omring mij grotendeels met oudere vrienden. Zij zijn mijn Atlantis, mijn bron van eeuwige jeugd. Maar die vermaledijde vrouwen (dit zal, zo vrees ik, een terugkerend thema worden in mijn blogposts), weten keer op keer mijn dagdroom ruw te verstoren. Maar ik houd vol, dat 33 het nieuwe 23 is en dat de wereld nog aan mijn kinderlijke voetjes ligt. En nu is het tijd voor een lolly.